On our way to paradise!

Dag 109 – We verlaten het mooie Lake Tekapo en hebben onze zinnen gezet op een ander afgelegen paradijsje, althans als ik de recensies mag geloven. De naam van dit paradijs is: Milford Sound.

De rit die we voor de boeg hebben schijnt erg mooi te zijn waarbij we door de Lindis Pass zullen rijden, langs Lake Pukaki en Lake Wakatipu. Dit zal jullie misschien niet zoveel zeggen, mij in het begin ook niet, maar nu zal ik dit niet meer vergeten ;).

Als eerste bereiken we Lake Pukaki, als je dacht dat het water van Lake Tekapo al blauw was, dan kan ik je vertellen dat dit water nog blauwer is. Wat een bijzondere kleur. Helaas was het iets te bewolkt om Mount Cook aan de andere kant van het meer te zien. Dit is de hoogste berg in Nieuw-Zeeland. Hup de auto weer in om vervolgens de Lindis Vallei te bereiken. Het uitzicht hier is weer zo anders dat we echt even moeten stoppen zodat ik wat fotootjes kan schieten.

 (lake Pukaki)

  (Lindis Pass)

Na 3 uur rijden, maken we een lunchstop met een niet al te slecht uitzicht op Lake Wakatipu. Jammer genoeg regent het pijpenstelen en moeten we dus vanuit de camper genieten van de mooie omgeving. Na onze bammetjes naar binnen te hebben gewerkt, rijden we nog eens 2,5 uur om Te Anau te bereiken, onze slaapplek voor vanavond.

 (lake Wakatipu)

We maken een klein rondje door het centrum en gaan dan terug naar de camping om ons avondeten te bereiden en besluiten vroeg te gaan slapen. Morgen maken we nog een tocht van ongeveer 2,5 uur door een bergpas heen die de nodige concentratie vereist en dan bereiken we hopelijk veilig het ‘paradijs’.

Dag 110 – We beginnen met het checken van de verkeersinlichtingen, gisteravond was de enige(!) weg naar Milford  Sound afgesloten i.v.m. lawine gevaar. Gelukkig hadden we nog geen tour geboekt. Maar we hebben goed nieuws, de weg gaat rond 10 uur open, so off we go! We constateren al snel dat de wegcondities niet veel beter zijn dan de wegcondities in Australië. Joepie, dat wordt langzaam rijden voordat er zich weer gekke taferelen voordoen. De rit begint met een heuvellandschap wat goed te doen is, maar we zien de bergpas steeds dichterbij komen en uiteindelijk moeten we eraan geloven. Met regen, flinke u-bochten en steile bergweggetjes leggen we steeds meer kilometers af met maximale snelheden van 45 km p/u. We doen het rustig aan en maken her en der een tussenstop om foto’s en filmpjes te maken.

En dan komen we aan bij ….. de tunnel of terror!!! Ah, nee hoor ik maak het erger dan het is, maar het was wel echt een bizarre tunnel. De tunnel was 1,2 KM lang en het was een eenbaansweg. Toen het tegenovergestelde verkeer gepasseerd was, ging ons stoplicht op groen en leek het wel een achtbaan waar we in terecht kwamen. Het was heel donker, mega stijl en het wegdek was aan alle kanten kapot gesleten door weer en wind. O ja en water, de tunnel was niet helemaal waterdicht dus af en toe reed je onder een stroompje water door. De auto ging al brullend naar beneden omdat je in een lage versnelling moest rijden. Eenmaal de tunnel uit, zagen we welke zigzag weg we nog moesten afleggen naar beneden, pfoe wat een rit dit zeg. Ik ben blij dat ik niet rij, ernaast zitten vind ik al spannend genoeg.

We hebben het gehaald! Veilig en wel konden we inchecken bij onze lodge en hebben we gelijk ons diner voor vanavond vast gelegd, hoeven we zelf niet te koken. Het regende nog steeds ontzettend hard en vrijwillig in de regen wandelen, daar vinden we niets aan. Rond een uur of 5 ’s middags stopte het met regenen en zijn we naar het dorp gewandeld, nou ja, voor zover je het een dorp kan noemen. Naast onze lodge bestaat het namelijk uit een handjevol huizen, een informatiecentrum, een onbemande pompstation en een motel. Gelukkig is de omgeving prachtig genoeg om ons niet te vervelen. We hebben de wandelroute op een handjevol andere toeristen, voor onszelf. De tunnel is namelijk vandaag weer afgesloten wegens lawinegevaar en daarom is er geen in- en uitkomend verkeer. Degene die hier niet op tijd weg zijn gekomen voor de wegafsluiting zitten gevangen in het dorp en kunnen hopelijk morgen, als de weg weer geopend wordt, hun reis voortzetten en vice versa.

Het avondeten was overigens heerlijk! In tijden niet zo lekker gegeten :)

Dag 110 – Nadat het de hele nacht heeft geregend zijn de weergoden met ons, er piept af en toe een klein zonnestraaltje langs het wolkendek en het geeft ons goede hoop. De bergtoppen zijn vannacht  witter geworden en de regen heeft ervoor gezorgd dat er onwijs veel watervallen nu zijn, dit zorgt uiteraard voor een nog mooier uitzicht.

We kunnen de auto op een gratis parkeerplaats zetten vanwaar er een shuttlebus op onregelmatige tijden je naar de haven brengt. Ik had een klein beetje tijdsstress omdat we niet wisten hoe laat de bus zou komen en we hebben een cruise geboekt om 9:30 uur. Gelukkig kwam de bus rond 9:10 uur opdagen en waren we alsnog op tijd om aan boord te stappen. We gaan een 2 uur durende tocht  op het water maken. En ondanks dat het ‘Milford Sound’ wordt genoemd is het geen ‘Sound’, maar een fjord. He ho, let’s go! We varen als eerst langs de Bowen Falls. Deze waterval zorgt voor de elektriciteitsvoorziening van ‘het dorp’. Gigantisch!

Daarna kijken we onze ogen uit. Iedere 50 meter lijkt het uitzicht nog mooier te worden. Alhoewel het koud is, kunnen we onszelf er niet van weerhouden om continue buiten te blijven staan en niets anders dan de stilte van de omgeving in ons op te nemen (afgezien van de ronkende motor van de boot). We passeren diverse watervallen, 2 rotsen waar zeeleeuwen op zaten en dwergpinguïns! Normaliter zijn die rond dit tijdstip van het jaar hier niet te vinden, wat een mazzel. Ze laten zich alleen niet zo makkelijk vastleggen.

Er wordt omgeroepen dat we regenjassen kunnen lenen omdat we langs de grootste waterval van de fjord zullen varen en er bestaat een kans dat je nat kan worden. Dat laat ik me geen tweede keer vertellen. Gelukkig maar want Koen was zeiknat geworden en ik maar een beetje. Wat een tocht zeg, we vinden dit oprecht het mooiste land wat we tot nu toe hebben bezocht! Jammer dat we maar 2 weken hebben.

De tour zit erop maar wat hebben we genoten zeg. De tunnel was gelukkig weer open dus we zetten onze tocht voort richting Queenstown. We moeten de horror-tocht weer afleggen, maar dit keer zonder regen. Vijf uur later komen we Queenstown binnen gereden en zien we gelijk dat het een sfeervol stadje is. Deze stad staat bekend om zijn outdoor activiteiten, van relaxte- tot extreme activiteiten. Eens even kijken wat wij daarvan gaan inplannen. Wordt vervolgd ;)….