On the road again!

Dag 74 – Een populaire route om te rijden in de Atherton Tablelands is de ‘Waterfall Circuit’, bestaande uit een aantal watervallen waarvan wij er uiteindelijk 3 hebben bezocht, Millaa Millaa, Zillie en Ellinjaa.

Millaa Millaa 

Zillie 

Ellinjaa 

Daarna vinden we het wel weer welletjes. We rijden door de Tablelands heen, wat overigens echt prachtig is, en ondertussen zoek ik nog wat informatie op over de omgeving. Zo kom ik er dus achter dat de Millaa Millaa Waterfall  best wel een bekende waterval is. Kennen jullie nog het liedje ‘Mysterious girl’ van ‘Peter Andre’? De bijbehorende clip is dus hier opgenomen. Terwijl ik de clip weer helemaal voor me zag, had Koen geen idee waar ik het over had. Na hem te hebben laten zien waar ik het over had, zag ik gelijk weer hoe fout deze clip daadwerkelijk was.

We rijden uiteindelijk door naar onze overnachtingsplaats. Via de app ‘Campermate’ hebben we een gratis spot gevonden. Hier maken we weer wat vrienden met verschillende vogels door ze wat oud brood te voeren en genieten we verder van de vele vlinders en fluitende vogels, ze maken hier echt vreemde geluiden. (Minder genieten was de gigantische harige spin die bij de ingang van het toilet zat, haha)

 Kookaburra

Dag 75 – Onze vrienden van gisteren hebben ons vandaag ook weer weten te vinden en nadat we niet alleen onze buikjes hebben gevuld, maar ook die van hen, zijn we richting Airlie Beach gereden. Terwijl we onderweg waren kwam Koen op het idee om richting de Wallaman Waterfall te rijden. Hij had dit  voorbij zien komen op een forum. Het verraderlijke van Google maps is dat de afstanden niet zo gek ver zijn maar je doet er toch best lang over, zo ook nu. We moesten een bergweg over die super stijl was en met een flink aantal bochten, de bus trok het nog maar net al ging hij wel een beetje stinken.

De Wallaman Waterfall is een indrukwekkende waterval van 268 meter hoog. Ook hier krijg ik geen genoeg van de prachtige omgeving.

Helaas komt aan alles een eind want we moeten nog een flink stuk terug rijden. We komen na behoorlijk wat kilometers aan bij onze campingplaats en we zien gelijk een vuurkorf staan. Nadat we de auto hebben geparkeerd zijn we dan ook direct opzoek gegaan naar hout. Terwijl Koen een uur aan het zwoegen was om een boomstam door te zagen ben ik 15 keer op een neer gelopen met wat kleiner grut. Heerlijk zeg om weer te ravotten, doet me gelijk denken aan camping Diever.

Dag 76 – Airlie Beach is nog wat ver weg dus we maken een tussenstop in Townsville. Je kunt onderweg goed zien wat voor ravage de bosbranden hebben aangericht. Je ziet grote stukken bos waarvan de boomstammen en de bodem nog zwart geblakerd zijn en je hebt ook alweer gedeeltes waarbij de natuur herstellende is. En dit alles gewoon naast de snelweg. We komen ook geregeld ‘today’s fire danger’ waarschuwingsborden tegen met een actuele status aanduiding variërend van ‘low risk’ tot ‘extreme’. Gelukkig hebben wij nog niet in een ‘extreme’ gebied gereden.

In Townsville hebben we een wat luxere camping gevonden want het is weer tijd om te wassen. Joepie!! Naast het wassen zijn we ook opzoek gegaan naar een shoppingmall om warme kleding te kopen. We hebben nu toch al een aantal koudere avondjes gehad en aangezien het in het zuiden alleen maar frisser wordt, is het tijd voor wat maatregelen. We hebben allebei een mooi joggingpak gescoord.

Dag 77 – We hebben vanochtend redelijk kunnen uitslapen totdat we rond half 9 de hitte niet meer konden verdragen. Omdat het niet zo lang reizen is van Townsville naar Airlie Beach, besloten we om het rustig aan te doen vandaag. Totdat we ineens zagen dat we om 10 uur al moesten uitchecken en het inmiddels al half 12 was. Hup snel even douchen, water bijvullen en de weg op. We gaan eerst even een kijkje nemen in Airlie Beach en rijden daarna door naar onze campingplaats, een voormalig nudisten camping. We werden vriendelijk begroet door de hond van de eigenaar en terwijl we naar de receptie lopen is Koen gelijk met het beestje aan het spelen. Hij werd dol enthousiast van achter stenen en takken aan rennen. Een oude man van ergens in de 70, blijkbaar de eigenaar van de camping, pakte een stok van de grond en gooide deze vervolgens voor Koen z’n neus en zei ‘Hey boy, come on, get it!` terwijl Koen verbaasd naar hem keek ging hij vervolgens door en zei, ‘the dogs also don’t fetch’ waarbij we gelijk te horen kregen dat er maar weinig regels zijn op het park maar een belangrijke regel is: don’t throw sticks at the dog’s, i’m training them. Waarop  ik vroeg waarvoor hij de honden aan het trainen was, ik dacht aan een hulphond o.i.d., maar nee, meneer zei dat honden niet gemaakt zijn om achter stokken aan te rennen, daar worden ze te speels en druk van, ze zullen daarna niet meer weten op te houden en dat wilde hij niet hebben. Ehhhh oké, vreemde gedachte en tegelijkertijd ook een beetje zielig voor zo’n energiek beest.

De hond had natuurlijk al lang door dat hij bij ons moest zijn en alhoewel we gehoorzaamde en geen stokken meer hebben gegooid, waren we wel met hem aan het spelen en rondrennen. Toen we ’s avonds fikkie mochten steken kwam hij uitgeteld bij ons liggen.