Great Barrier Reef

Dag 67 – Vandaag start ons nieuwe avontuur, 11 duiken maken in 3 dagen op een liveaboard. Je gaat dan voor een aantal dagen wat dieper de zee op om de mooiere riffen van het Great Barrier eef te verkennen. Je verblijft met een groep andere duikers/snorkelaars op een boot en je maaltijden worden verzorgd door een kok.

Onze pick up was al om 6:00 uur ‘s morgens, lekker vroeg dus. Na de duikspullen te hebben gepast, werden we naar de haven gebracht en daar zagen we ons onderkomen voor de komende dagen. De boot zag er goed uit. Aan boord kregen we een briefing wat ons te wachten staat en we kregen  onze kamers toegewezen, een eigen kamer met een stapelbed. Daarna moesten we gelijk naar het achterdek om ons voor te bereiden op de eerste duik.

Het bijzondere van hier duiken is dat je zonder guide/dive master gaat duiken. Je krijgt van te voren een briefing met daarin uitleg over de duikstek en het aantal graden om met je kompas onder water te navigeren. Oef, dat hebben we niet meer hoeven doen sinds we ons brevet hebben gehaald… 3 jaar geleden. Geruststelling is wel dat er altijd 1 iemand  van het personeel op de uitkijk staat om ‘de verloren zielen’ op te pikken als ze niet goed genavigeerd zouden hebben en elders dan de achterkant van de boot uitkomen.

De eerste duik had eigenlijk niemand echt goed genavigeerd en aangezien Koen en ik best wel verdwaald waren onder water, zijn we even naar het oppervlak gegaan om te kijken waar de boot was en zijn weer onder water gegaan om vervolgens de juiste richting op te zwemmen. We zaten er niet ver naast overigens!

Omdat je midden op zee zat, was je gebonden aan de boot. Dat betekent continue golven, soms hele hoge golven en golven die je misselijk kunnen maken. Pfoe, ik had het wel even zwaar. Pilletje erin en even op het dek proberen te slapen tot de volgende duik.

De tweede en derde duik waren qua navigatie nog steeds niet echt om over naar huis te schrijven. We hadden inmiddels ook een extra dive buddy bij ons, Johnny uit China, helaas liet zijn navigatie chromosoompje ons ook in de steek. De eerste keer dat het ons lukte was tijdens de eerste nachtduik. Best spannend want ik had gezegd dat ik wel zou navigeren en ondanks dat we in Egypte al een keer een nachtduik hebben gemaakt, is het toch wel heel eng wat we zullen aantreffen in het water (waar ook witte haaien zijn) en zonder guide. Maar zoals ik al zei het was ons voor de eerste keer gelukt om goed bij de boot uit te komen.

Dag 68 en 69 – We werden vroeg gewekt en na een half uurtje moeten we gelijk alweer onze duikspullen aan. (We zijn nog steeds niet gemaakt voor vroeg opstaan) Het was winderig en koud maar als echte diehards zijn we het water in gesprongen. Na het duiken stond er een heerlijk ontbijtje voor ons klaar. Aan eten geen gebrek hoor en het smaakt ook nog eens heel goed.

De volgende duik haakte er nog een vrouw aan bij ons clubje, Susan. Een oudere dame die niet echt op hetzelfde niveau als ons dook (kwamen we later achter). Haar omgevingsbewustzijn was 0,0 want ze zwom zomaar tegen je aan of zat je heel erg in de weg. De ene keer bleef ze heel erg achter en het andere moment zwom ze je keihard voorbij. Daardoor werd het navigeren nog lastiger omdat je ook constant met haar bezig was. Op een gegeven moment wisten we weer niet waar we waren dus gingen we met z’n allen naar boven om te kijken waar we heen moesten. We zaten redelijk ver van de boot af en Susan had niet genoeg zuurstof om onder water verder te zwemmen naar de boot. Wat er toen gebeurde was net alsof ik in een kleuterklas was belandt. Johnny, koen en ik gingen net onder de golven zwemmen en Susan bleef aan het oppervlak zwemmen. Koen zijn richtingsgevoel is niet al te sterk dus zwom een andere richting op, Johnny had moeite met de stroming en raakte achter en ging steeds dieper, Susan dreef nog steeds aan het oppervlak maar had er de pit erin zitten en ik zat er precies middenin. Ik raakte in de stress omdat iedereen z’n eigen ding deed en niemand lette meer op elkaar behalve ik (tenminste zo voelde het). Ik had Koen z’n aandacht gewonnen en samen keken we naar Johnny om hem niet uit het oog te verliezen en toen…. Waren we Susan kwijt. Wij met z’n drieën naar het oppervlak, Susan was nergens te bekennen. Nu was ik helemaal in de stress, gelukkig zag Stephanie (degene die op de uitkijk stond op de boot) ons zoeken. Vanaf een afstand konden we duidelijk maken dat we Susan kwijt waren. Ze rende snel naar het achterdek om te kijken of ze niet toevallig al aan boord was gekomen. Terwijl wij tegen de stroming in terug probeerden te zwemmen, met best flinke golven, kreeg Johnny ook nog kramp in z’n voet en verdween bijna onder de boeg van de boot, waardoor Koen moest gaan reddingszwemmen met hem. En toen zagen we Susan staan, aan boord van de boot. Ze zag 3 andere duikers en ze dacht dat wij dat waren dus was ze met hen mee gezwommen. OMG!!! In plaats van dat ze nu zelf even op de boot gaat staan, uitkijkt naar ons en laat weten dat ze oké is als ze ons ziet, nee nu was ze lekker naar binnen gegaan om zich op te warmen. Ik heb haar dus even verteld dat we ons dood ongerust maakten en dat ze niet goed gehandeld heeft. Dit ging niet op m’n meest vriendelijke toon, dat begrijpen jullie wel :)

De dagen verliepen verder als volgt, duiken, klagen over de koude wind, eten, duiken, klagen dat je 4 duiken teveel vindt op een dag, maar je hebt ervoor betaald dus als gierige Nederlander ga je alsnog duiken ook al heb je niet zo’n zin, eten, nachtduik (gelukkig weer goed genavigeerd), slapen, duiken, eten, duiken, klagen dat je moe bent, eten, duiken en terug naar de haven varen terwijl je klaagt dat de zon zo warm is en je knetterhard verbrandt boven op het dek.

Klinkt goed he, ik wil echt niet perse klagen hoor maar het is soms zo fijn :)

Al met al is het great barrière reef, voor wat wij hebben gezien, in goede staat. Er is mooi koraal, er zijn veel vissen, we hebben veel schildpadden en kleine rifhaaien gezien en het navigeren schijnt eenvoudig te zijn, voor de meesten dan, dit geldt niet voor ons. 7 van de 11 hebben we verkeerd genavigeerd, maar dat is ook een prestatie. Toch was het leuk om dit een keer te doen. We zullen het niet snel nog een keer doen want het is een aanslag op je leven en ik heb er grijze haren bij, maar goed we hebben nog 4 maanden om bij te komen.

Ps: we waren de enige groep die 1x zo ver van de boot af gezwommen waren dat we opgepikt moesten worden met het bootje, oepsie! Haha..